Thuis

Ergens in mij,
wanneer het licht als aarzelende vingers
langs de wervelkolom van de rivier glijdt,
en de lucht ruikt naar herinneringen
die slapen in het hart van bladeren,
lijkt alles zoals het was —
maar het draagt een andere adem.
De bomen spreken je naam
in de taal van oud papier.
De stenen onder je voeten
herkennen je pas,
maar niet meer je ziel.
Je keert terug,
maar je schaduw loopt op afstand.
Je hebt alles —
lucht als altaar,
aarde als adem,
de rivier die je lichaam spiegelt
en het landschap
dat je draagt
als een fluisterend orgaan
van een groter, levend geheel.
Toch glipt iets tussen je vingers,
alsof het thuisgevoel
zich verschuilt
in het schemergebied
tussen herinnering en afwezigheid.
Wat is thuis
in een wereld
waar stilte is vervangen
door schermlicht,
en mensen scrollen
langs de ziel van dingen
zonder te zien?
Waar geen ogen meer rusten
op het riet dat buigt,
de steen die zwijgt,
de dauw die op een blad
trilt als een onuitgesproken gebed.
Maar soms —
als je stil durft te vallen,
zoals dauw zich hecht aan ochtendhuid,
en je blik laat rusten
zonder verlangen,
dan opent iets zich.
Dan is het alsof het universum
ademhaalt door een onbekende voorbijganger,
en je iets toefluistert
dat je niet kunt bewijzen,
maar voelt tot in je botten:
ik ben er voor je.