Ik mis je, zee.
Ik mis je, zee,
ik mis mezelf,
zoals ik ooit was, toen ik naar je keek.


In jouw golven vind ik antwoorden
die de nacht verborgen houdt.


Binnenkort… hoor ik misschien weer jouw lied
in de stille kerk van mijn hart.


Misschien is een gebed niets anders
dan een golf die hoop meebrengt.


Ik verlang naar de golven die mijn ziel kalmeren,
naar jouw oneindige blauw dat me leert ademen.


In het stormachtige binnenste van mij
zoek ik een stille kust,
een oever waar ik alles kan achterlaten wat me bezwaart.


Ik liet sporen achter in het zand van vergetelheid,
sporen die alleen mijn ziel nog herkent.


Jij bewaart alles in je blauwe diepten,
maar je weet ook hoe je mijn voetzolen kietelt
met warme herinneringen aan mijn kindertijd.


Wanneer het zonlicht me raakt,
zal ik me herinneren dat jouw golven
gemaakt zijn om het duister te breken
dat ons, van tijd tot tijd, op de knieën dwingt.